Donderdagavond 18 november hingen we aan de lippen van Leen Dendievel. Ze is niet alleen een getalenteerde actrice maar ook een inspirerende spreekster. De avond vloog voorbij en ze kreeg ons stil met haar verhaal. De uiteenzetting ‘Asem’ ging immers over haar zoektocht naar antwoorden rond het plots krijgen van paniekaanvallen. De zoektocht resulteerde in een lijvig boek. Leen sprak over de verschillen tussen vroeger en nu. Want vroeger, in de ‘goede oude tijd’ bestond mindfulness ook al. Uren buiten spelen, zonder veel prikkels: geweldig. Als er één ding is waarvoor we corona dankbaar moeten zijn, is dat we in de lockdown geleerd hebben om agenda’s leeg te maken. Niet alles zo nodig te moeten opvullen. Eens gewoon te genieten van een ‘saaie tv-avond’. Eén ding per keer doen.
Maar waar kwamen die angstaanvallen van Leen nu vandaan? Wel, kleine en grote trauma’s uit het verleden kwamen plots op de proppen. Haar lichaam zei letterlijk: ‘Nu ga je luisteren naar mij, dat rugzakje is nog niet verwerkt.’ Het kan dus een combinatie zijn van het niet verwerken van een overlijden van een familielid en je honger naar perfectionisme. We stoppen allemaal onze tranen weg. Waarom? Je verdriet moet je verwerken, we mogen voelen.
Van angstaanvallen geraak je niet af, er bestaat geen wondermiddel voor maar je kan er wel mee leren leven. Een van de nodige ingrediënten: me-time inlassen. Want je kan niet 100% jezelf geven als je niet zelf 100% bent. We moeten af en toe nee zeggen. De tijd nemen die we nodig hebben om verdriet te verwerken. Zoals bewegen: in de natuur zijn, kijken naar het nu. Het zijn de kleine dingen, je focus leggen op het nu. En ook: ademen. Juist ademen. Daarnaast is voeding een zeer belangrijke factor. Onze darmen staan immers rechtstreeks in verbinding met onze hersenen. De B-vitamines zijn heel belangrijk. Ontspannen? We kunnen het precies niet meer. Ook slaap is broodnodig: zo doet Leen af en toe dutjes.
Allemaal ‘gratis’ tips die o zo eenvoudig klinken maar die we vaak niet ter harte nemen. We hebben allemaal een rugzakje, af en toe moet die geledigd worden. We zijn vergeten op onszelf te letten. Waar Leen mee afsloot is een quote die blijft hangen: ‘Er is niemand die zegt op zijn sterfbed: ‘Had ik die mail maar beantwoord.”
