Als het op communicatie met geliefden en vrienden aankomt, hebben we niet altijd het hart op de tong. Juist uit liefde. Omdat we hen graag zien. We bedekken onze mening met de mantel der liefde. Maar dat wordt op den duur een lastige frak die spant, waarvan de rits stuk geraakt. Een dikke vest die allesbehalve goed zit.
Na het bieden op een huis waarvan je bod niet aanvaard is, na een sollicitatie waar je strandde na de eerste ronde of na het mislukte kookexperiment met die complexe honderd verschillende ingrediënten van een pittig gerechtje van Ottolenghi… ‘Ik dacht het wel.’ ‘Maar ik wou het je niet zeggen.’ Klinkt herkenbaar, niet? Vervelend om die feedback pas na de situatie te krijgen. Zelf pleiten we er ook schuldig aan. We willen immers onze familieleden en beste vrienden graag naar de mond praten, hen steunen in hun kleine en grote doelen en dromen. Maar vanbinnen denken we weleens ‘Dat komt niet goed, ik zou het niet doen.’ ‘Ik voel het aan m’n intuïtie dat het niet goed zit.’ ‘Die job past niet bij hem.’ ‘Ze zou best eerst kookles volgen voor ze aan zo’n moeilijk gerecht begint.’
Maar helpen we onze golden circle hiermee, met het inslikken van onze woorden en mening? Niet echt. Achteraf de ‘Ik dacht het wel’ horen, is een erg koude douche. En doet dubbel zoveel pijn. Als je écht van iemand houdt, spreek dan vanuit je hart. En vertel alle pro’s en contra’s. Daar help je je geliefden pas echt mee vooruit.